Drang om te leven
Door: Jeroen
Blijf op de hoogte en volg Jeroen
14 Mei 2014 | Madagascar, Nosy Ambariovato
Ha familie en vrienden,
Zoals al veel eerder aangekondigd, hadden jullie nog een verhaaltje tegoed over mijn drang om te leven en onbezonnenheid.
Het was ergens halverwege mei op Nosy Komba, dat het een dag goed waaide en de zee wild was hoge golven tegen de kust aan smeet. Dat leek mij dan ook het beste moment om een traditionele kano uit te proberen. De piroque is een uitgeholde boomstam met een zijspan voor evenwicht. Met een beetje hulp van een local kreeg ik de boot van de kant in het water en roeide ik vol goede moed de golven tegemoed. Met peddel slagen links - rechts - rechts - links bleef de boot mooi de golven snijden en hield ik de neus in de wind. Heerlijk, moedernatuur en ik, samen op avontuur. Bij elke hoge golf riep ik klein spottend "wwwwwoeiiiiii!" en lachte naar de schuimkoppen.
Het water spetterde verfrissend in de hete zon en de piroque ving ook water. Met een halve vles als hoosblik schepte ik er wat uit en roeide verder. Inmiddels was ik al aardig ver uit in de zee en vond het tijd om om te keren. Rechts - rechts - rechts - rechts. De boot draaide totdat hij half op de golven kwam te liggen. Nu voelde de vloeiende heuvels veel heviger en ik moest mijn best doen om niet teveel water te scheppen of ergers, om om te slaan. Rechts - rechts - rechts. Geen reactie. Rechts! - Rechts! - Rechts! Niks.. De andere kant op dan. Links! - Links! - Links! Geen reactie. Elke golf bracht mijn boot weer terug in de halve wind positie. Mijn boot begon voller te lopen, tijd om flink wat te lozen. Na volle inzet realiseerde ik me dat de boot sneller vol liep dan dat ik het eruit kon scheppen. Tijd voor een plan. Jeroen denk na.
De ene koers bracht me voorbij het eiland richting de open zee. De andere koers bracht me of net voorbij het eiland, of naar de rotsen, waar het water vol geweld opspatte. De golven brachten me echter langzaam richting waar ik vandaan kwam, maar de boot liep te snel vol. Ik besloot om uit volle macht aan een kant te roeien om zo nog een beetje ruime wind koers te pakken, richting het eiland. Al laverend kwam ik dichter bij de kust, terwijl de boot alsmaar water bleef scheppen. En toen kwam mijn verlossing; de luwte van rotsen en de mangrove. Daar in terecht gekomen, kon ik eindelijk mijn piroque keren en een directe koers pakken. De boot was halfvol water, maar deed het nog prima. Ik loosde er wat van, maar het was als dweilen met de kraan open. De boot bleek lek.
Nou wil een beetje avonturier met een trots gevoel voor zelfredzaamheid en een gemakzucht dat een tikkeltje de grens overtreed van onbezonnenheid natuurlijk precies op dezelfde plek aankomen als het punt van vertrek, ookal betekend dat weer terug in de storm met een koers tussen een verankerde boot en rotsen door en 10 meter speling. Als ik de boot maar op koers hou, dan moet dat lukken. Toch?
Met een beetje extra peddel moeite gleed ik langs de verankerde boot. Nu moest ik een nog een beetje naar rechts draaien, en langs de rotsen manoeuvreren om strand koers te pakken. De wind werkte tegen, de boot was bijna tot de rand gevuld. Peddelen werd zwaar. Volle kracht links peddelen! 20 meter van de kust en de boot lag nog 3 cm boven het wateroppervlak.
15 meter ~ 2 cm
10 meter ~ 1 cm
5 meter ~ 0 cm
3 meter, -10 cm verlaat het schip!!
Als Jack Sparrow kwam ik aan bij de kade. Al moest ik dan nog 2 meter zwemmen. Met grote moeite trok ik de boot uit het water en op de kant. Volledig uitgedroogd en buitenadem liep ik al gniffelend de trap op naar het huisje. Well... that was easy!
Het kan zijn dat je net als ik bij dit verhaal denkt: "Goh, leuk avontuurtje!" Maar ik kan me voorstellen dat je reactie meer overeen komt met: "Waarom?!" Waarom zou ik in godsnaam dat risico nemen? Tja, een dag geen gevaar is een dag niet geleefd. Althans, dat is de leus van deze reis door Madagaskar. Ik ben misschien wat jong en onbezonnen, maar maak wel interessante dingen mee. Ik denk dat het een combinatie is van avontuur, uitdaging en een gevoel van competitie. Bovendien heb ik mijn eeuwige 'oh-dat-komt-wel-goed' -houding. En het het kwam toch ook goed? Oke, ik kneep 'm wel een beetje af en toe, maar het risico bleef beperkt tot het vernielen van een huurboot (die overigens na dit avontuur zeker aan reparatie toe is). Dus mama, ik heb je nu vast en zeker overtuigd dat ik niet zo onbezonnen ben XD
Ik haal graag het maximale uit een avontuur; je leven leven, dat is wat een levensgenieter ook behoord te doen!
Zoals al veel eerder aangekondigd, hadden jullie nog een verhaaltje tegoed over mijn drang om te leven en onbezonnenheid.
Het was ergens halverwege mei op Nosy Komba, dat het een dag goed waaide en de zee wild was hoge golven tegen de kust aan smeet. Dat leek mij dan ook het beste moment om een traditionele kano uit te proberen. De piroque is een uitgeholde boomstam met een zijspan voor evenwicht. Met een beetje hulp van een local kreeg ik de boot van de kant in het water en roeide ik vol goede moed de golven tegemoed. Met peddel slagen links - rechts - rechts - links bleef de boot mooi de golven snijden en hield ik de neus in de wind. Heerlijk, moedernatuur en ik, samen op avontuur. Bij elke hoge golf riep ik klein spottend "wwwwwoeiiiiii!" en lachte naar de schuimkoppen.
Het water spetterde verfrissend in de hete zon en de piroque ving ook water. Met een halve vles als hoosblik schepte ik er wat uit en roeide verder. Inmiddels was ik al aardig ver uit in de zee en vond het tijd om om te keren. Rechts - rechts - rechts - rechts. De boot draaide totdat hij half op de golven kwam te liggen. Nu voelde de vloeiende heuvels veel heviger en ik moest mijn best doen om niet teveel water te scheppen of ergers, om om te slaan. Rechts - rechts - rechts. Geen reactie. Rechts! - Rechts! - Rechts! Niks.. De andere kant op dan. Links! - Links! - Links! Geen reactie. Elke golf bracht mijn boot weer terug in de halve wind positie. Mijn boot begon voller te lopen, tijd om flink wat te lozen. Na volle inzet realiseerde ik me dat de boot sneller vol liep dan dat ik het eruit kon scheppen. Tijd voor een plan. Jeroen denk na.
De ene koers bracht me voorbij het eiland richting de open zee. De andere koers bracht me of net voorbij het eiland, of naar de rotsen, waar het water vol geweld opspatte. De golven brachten me echter langzaam richting waar ik vandaan kwam, maar de boot liep te snel vol. Ik besloot om uit volle macht aan een kant te roeien om zo nog een beetje ruime wind koers te pakken, richting het eiland. Al laverend kwam ik dichter bij de kust, terwijl de boot alsmaar water bleef scheppen. En toen kwam mijn verlossing; de luwte van rotsen en de mangrove. Daar in terecht gekomen, kon ik eindelijk mijn piroque keren en een directe koers pakken. De boot was halfvol water, maar deed het nog prima. Ik loosde er wat van, maar het was als dweilen met de kraan open. De boot bleek lek.
Nou wil een beetje avonturier met een trots gevoel voor zelfredzaamheid en een gemakzucht dat een tikkeltje de grens overtreed van onbezonnenheid natuurlijk precies op dezelfde plek aankomen als het punt van vertrek, ookal betekend dat weer terug in de storm met een koers tussen een verankerde boot en rotsen door en 10 meter speling. Als ik de boot maar op koers hou, dan moet dat lukken. Toch?
Met een beetje extra peddel moeite gleed ik langs de verankerde boot. Nu moest ik een nog een beetje naar rechts draaien, en langs de rotsen manoeuvreren om strand koers te pakken. De wind werkte tegen, de boot was bijna tot de rand gevuld. Peddelen werd zwaar. Volle kracht links peddelen! 20 meter van de kust en de boot lag nog 3 cm boven het wateroppervlak.
15 meter ~ 2 cm
10 meter ~ 1 cm
5 meter ~ 0 cm
3 meter, -10 cm verlaat het schip!!
Als Jack Sparrow kwam ik aan bij de kade. Al moest ik dan nog 2 meter zwemmen. Met grote moeite trok ik de boot uit het water en op de kant. Volledig uitgedroogd en buitenadem liep ik al gniffelend de trap op naar het huisje. Well... that was easy!
Het kan zijn dat je net als ik bij dit verhaal denkt: "Goh, leuk avontuurtje!" Maar ik kan me voorstellen dat je reactie meer overeen komt met: "Waarom?!" Waarom zou ik in godsnaam dat risico nemen? Tja, een dag geen gevaar is een dag niet geleefd. Althans, dat is de leus van deze reis door Madagaskar. Ik ben misschien wat jong en onbezonnen, maar maak wel interessante dingen mee. Ik denk dat het een combinatie is van avontuur, uitdaging en een gevoel van competitie. Bovendien heb ik mijn eeuwige 'oh-dat-komt-wel-goed' -houding. En het het kwam toch ook goed? Oke, ik kneep 'm wel een beetje af en toe, maar het risico bleef beperkt tot het vernielen van een huurboot (die overigens na dit avontuur zeker aan reparatie toe is). Dus mama, ik heb je nu vast en zeker overtuigd dat ik niet zo onbezonnen ben XD
Ik haal graag het maximale uit een avontuur; je leven leven, dat is wat een levensgenieter ook behoord te doen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
