Van kampement naar research centre

Het echte werk -

Ik zit onderuitgezakt op de bank met mijn iPad op schoot. Net een heerlijk warme douche gehad. Zaken die thuis zo voorzelfsprekend zijn. Hier in het onderzoekscentrum in Ranamofana is het goed vertoeven.
Voordat ik in dit luxe gebouw terecht kwam heb ik in de bergen van Andringitra gekampeerd. 10 dagen volledig afgesloten van de buitenwereld, ging ik op stap met 6 dragers, een gids en 3 kippen. Bijna allemaal hebben we het overleefd. Ik ben er mét kleerscheuren vanaf gekomen. Door het groen waadden we ons een weg en drongen diep door in de jungle. Meestal konden we lopen, soms klimmen en heel soms moesten we kruipen. Met regelmaat bleef ik hangen achter braamachtige halen, of beroofde een knappende tak of modder mij van mijn evenwicht. Ik moet bekennen dat ik mij meer op mij plaats voel tussen de berggeiten op de rotsen, dan tussen de lemuren van de bush-bush. Lemuren hebben we overigens weinig gezien. Mijn thesis titel zal misschien gereduceerd moeten worden tot de woorden: 'Lemurs hide well and poop rarely.' Ik vrees dat een artikel met deze titel niet op een Nature publicatie afstevent, en eerder in de categorie 'improbable research' valt. Het zou echter wat zijn als er binnen één familie een tweede ig Nobelprijs wordt bemachtigd. Ha!, ik zie al een animatiefilm voor me over 'The improbables'.
En... Terug naar de realiteit.
Dagen begonnen in Andringitra om 7 uur, met een rustig ontbijt. 8 uur vertrek, 11 uur lunch pauze, 14:00 uur verder lopen, 16:30 enkele lemuren sampelen (enige moment dat we ze zagen), 17:30 weer terug in het kamp en thee drinken. Aansluitend eten en om 20:00 slapen. De uitgebreide pauze bleek een nieuwe ervaring. In een sereen stukje oerwoud heb je niks omhanden behalve pen en papier. Ik vond hier de tijd die ik in Nederland nooit vind en begon na te denken over allerlei zaken. Vrijetijdsplanning, loopbaanplanning, ToDo's, mensen in mijn leven, ideeën en initiatieven op papier zetten. Ik moet concluderen dat deze rust geen tijdverspilling is, maar een verrijking van mijn dag.

Onderweg naar het onderzoekscentrum -
Met Malagasy gospel muziek op de achtergrond reden we het berggebied weer uit. Al zwaaiend naar nieuwsgierige en vrolijke mensen verplaatsten we ons over een hobbelig parcour. Omdat de bruggen hier in verre staat van ontbinding zijn, neemt iedereen hier balken mee om de gaten te overbruggen en een 4x4 eroverheen kan rijden. De meesten mensen hebben echter geen auto en lopen 76 km naar de dichtstbijzijnde 'stad'. De gids moet dit iedere maand lopen om de school van zijn kinderen te betalen. De zwager van de gids had zich trouwens ten tijden van onze expeditie per ongeluk doodgeschoten toen hij in slaap viel tijdens de wacht. Zebu's (koeien) worden hier namelijk vaak gestolen en moeten beschermt worden. We verlieten het park op de dag van de begravenis en kwamen aan bij de volgende begrafenis in Ranomafana, waar net een medewerker een klein kind had doodgereden. De auto's racen hier langs de dorpjes en iedereen loop vlak naast deze voorbij denderende auto's. Ik vroeg me al af hoe dat toch goed kon gaan. De medewerker van het onderzoekscentrum zit nu in de gevangenis in afwachting, maar wordt daar goed behandeld.
Aangekomen in Centre ValBio werden we begroet door Patricia Wright, die dit alles heeft opgericht. Ze is een pionier met 3 dikke klappers vol wetenschappelijke publicaties. Bovendien is ze een filmster. Haar laatste bijdrage was aan de natuurfilm 'Island of Lemurs' die binnenkort uit komt de bioscoop.

Ik vind het leuk om te lezen dat mijn foto's worden gewaardeerd. Ik kom hier wel eens doorgewinterde fotograafhobbyisten tegen die me lekker maken met hun apparatuur en nabewerking skills. Dan aarzel ik ook niet om wat van hen te leren. Als ik er de tijd voor vind, zou ik me in Nederland best verder willen verdiepen in fotografie.

Dit was het voor nu -
Hè ja, ik had nog een verhaal beloofd over mijn overmoed en drang om te leven. Cliffhanger! NeXt TiMe...

Veloma!