Ervaringen rijker

Een bijzonder moment -
Ik heb WiFi! De plaats is Fianarantsoa. Alles hier eindigt met een soa. Jazeker, onderweg reden we bijvoorbeeld langs een 'soa guesthouse'. Nee bedankt, dacht ik, we rijden door. Zo kwamen we uit bij dit hotel met als welkomst bordje boven de deur 'Tonga soa'. Alwel, zolang ik het meubilair maar niet lik, denk ik dat ik het wel overleef hier. Genoeg gezwetst. Over op de werkelijke avonturen.

Natuurbeleving -
Afgelopen week heb ik zowaar onderzoek gedaan naar lemuren in Ankarana. Populaties van crown en brown lemursoorten hebben trouw hun samples geleverd in het droge tropische bos. Vooral crown lemuren zijn mooi om te zien. Ze doen me denken aan wasbeertjes.
Na een lange wandeling door het bos kwamen we langs een beekje met koel water. Als levensgenieter kun je dat natuurlijk niet zomaar voorbij laten stromen, dus trok ik mijn kleren uit en nam een heerlijk bad. Met uitzicht op lemuren, een ijsvogeltje en vlinders, zat ik al kauwend op een stokbrood in het ondiepe water. Ankarana heeft veel boeiend leven in het bos; van rupsen met uithangende vlaggetjes tot springende lemuren. Ik stapte nog recht voor de gespleten tong van een grote slang, die vervolgens zich moeilijk omdraaide om weg te slidderen. Ze willen dus niet happen. De dreiging komt hier eerder van de schorpioenen. Ik heb er geen een gezien, maar het schijnt dat ze in dat gebied voorkomen in overvloed. De steek is niet dodelijk, zolang je maar 24 uur blijft liggen en geen water drinkt. De gids vertelde verder dat de plek van de schorpioenensteek wordt afgebonden, besprenkeld met alcohol en een plaatselijk aderlating het gif zal tegengaan. Het ziekenhuis waar hij het over had lijkt mij ook geen beste optie. Ik stel me zo voor dat 40km verderop er een man in een bijna witte jas zal klaarstaan om zijn naalden te recyclen.
Over doktertje spelen gesproken. Daar heb ik hier deze week ervaring mee opgedaan (nee, niet op die manier).

Een heftige ervaring -
Op een ochtend zat ik een boekje te lezen toen er een kind bij de buren hevig begon te wenen. Met een uur werd het wenen krijsen. Toen ik een kijkje ging nemen zag ik dat ze met een plastic stokje aan het peuteren waren bij het hoofd van het jongetje. Later bleek dat het kind een steentje of iets in zijn neus had geschoven, die er niet meer uit kon. De neus van het kind zal inmiddels gevoelig zijn geworden en het was dan ook echt hard aan het krijsen. Toen werd het kind om stilde gemaald, doorwijze van een trap vlak voor het gezicht van de 3 jarige. Het kind slaakte een kreet uit van angst. Toen werd het naar binnen gesleurd waardoor ik het niet meer kon volgen. Weer een uur later was het kind er weer. Nu was het stil en staarde vanuit opgedroogde ogen wezenloos voor zich uit. Maar niet lang daarna begon het volk weer met een poging om het ding uit de neus te verwijderen. Ik kon het niet meer aanzien en horen. Ik moest iets doen en stapte eropaf. Nu zag ik pas wat er aan de hand was en besloot mijn pincet te pakken. Aanvankelijk wilde ik die aan de moeder geven, maar die bleek ik niet te zijn, en de vader hield het kind vast. Toen werd mij als vreemde vasa (blanke) de rol van arts opgelegd. Wat er toen gebeurde sneed diep in mijn ziel. Het kind was als de dood voor mij. Uit allemacht probeerde het aan mijn behandeling te ontsnappen. Het koste 5 man om het 3 jarige jongetje volledig roerloos te krijgen, zodat ik het precaire taakje kon uitvoeren. Het kind schreeuwde luidkeels van angst, alsof ik hem vreselijke pijn zou gaan doen. Met trillende handen deed ik een poging met mijn pincet. Het lukte. Er kwam een grote zaad achteruit de neus. Er klonk geklap. Ik gaf een snoepje aan het kind, ontsmette de pincet en liep vervolgens weg om het te verwerken. Ik was er echt ondersteboven van; die angst van het kind..
Na een telefoontje met thuis keerde ik terug naar het dorp, waar ik werd aangesproken als dokter.

De rit van Ankarana naar Fianarantsoa -
Inmiddels zijn we 3 dagen onderweg (Elke, chauffeur Damianth en ik). Morgen is de laatste reisdag, waarna we het onderzoek kunnen voortzetten in Andringitra. De rit van Noord naar Zuid is prachtig. Van gooiende heuvels en leegte naar bergslingerweggetjes en rijstvelden. We werden één keer aangehouden omdat de agent geld wilde verdienen. We hadden geen brandblusser in de auto, dus kregen we een boete XD
Vandaag bracht Damianth ons naar een stenenwinkeltje in Antsirabe. Prachtige fossielen en bewerkte kleurrijke mineralen. Indrukwekkend om ze zien wat ze hier uit de grond halen. Later bracht Damianth ons naar een houdbewerkingswinkeltje in het kunststadje Ambositra. We kregen te zien hoe houtwerken op ambachtelijke wijze tot stand komen. Het was de beste beeldenwinkel die ik ooit heb gezien. Een overvolle winkel met beeldjes en kunstwerken van hout. Zoveel mooie dingen. Ik heb er maar een bescheiden deel van kunnen meenemen. Ik heb er de volle mep voor betaald, omdat ik het dat waard vond.

De komende week gaan we op expeditie in het bergachtige Andringitra. Het moet er prachtig zijn. Vanaf 10 juni zitten we in Ranomofana. Een onaangetast oerbos. In het aanwezige onderzoekscentrum heb ik weer internet.
De volgende keer zal ik wat vertellen over mijn overmoed en mijn drang om te leven.
Voor foto's verwijs ik je voortaan door naar mijn Facebook.

De groeten uit Madagaskar!